 |
| - Κλούνει, φάε την σκόνη μου! |
Σήμερα έστειλε γράμμα στον εαυτό του. Βάλτε τη μουσική υπόκρουση του τραγουδιού Φραγκούλη- Νταλάρα "Ποτέ- ποτέ" για να μπείτε στο κλίμα. Φωνή που μόλις ακούγεται:
" Έκλεισα το πρώτο τεύχος του Crash , στις 4 το πρωί, έριξα λίγο νερό στο πρόσωπό μου και κάθισα και σκέφτηκα... Το κάνω συχνά, όπως μικρός ...τότε που ο πατέρας μου μου έσβηνε το φως για να μη διαβάζω τη νύχτα... τόκανα τότε και τώρα στα 60 να στείλω ένα γράμμα στον εαυτό μου...
Θέλει να αράξει...
Κάποτε πιστεύει ότι δεν μπορεί να αλλάξει τίποτα...
Άλλωστε... τόζησε 45 χρόνια... το ίδιο παραμύθι...το ίδιο παραμύθι..
Ελα, όμως που ο μπαγάσας...ο αλητάμπουρας του Μεταξουργείου... ο πιτσιρικάς που του άρεσε να βλέπει τα μικρόβια στο μικροσκόπιο του πατέρα του... δεν θέλει να λιποταχτήσει ο 60άρης..
Ο ίδιος πιτσιρικάς που στα δεκάξι του διάβηκε το κατώφλι μιας εφημερίδας... σε τέτοιες μέρες, σε μέρες κατοχής, θα αποσκιρτήσει, θα δραπετεύσει ;
Μα, είμαι κουρασμένος ρε φίλε... μα είμαι τσακισμένος ρε φίλε.. δεν βλέπεις το μετρητή μου; Δεν κατεβαίνει το πούστικο ποτέ κάτω από 1, 60... 1, 70...
( Πιο δυνατά το τραγούδι "Ποτέ- Ποτέ"..)
Γι αυτά που αγάπησες , αυτά που σε κρατάνε ακόμα.. αυτά που σε κάνουν να ζεις... ο έρωτάς σου... το πάθος σου για επικοινωνία.. τα πρώτα σου ρεπορτάζ... τα πρώτα σου ξενύχτια... άντε να τα βάλεις με τον μπαγάσα τον μπόμπιρα, τον χοντρό, που σου θυμίζει, τα παρτέρια στη στέρνα της Κουμουνδούρου, το 9ο Γυμνάσιο, τα πρώτα σου ρεπορτάζ, τα πρώτα σου ξενύχτια, τότε που
πίστευες ότι αυτή η δουλειά προσφέρει πραγματικά στον κόσμο...
( Πιο δυνατά το τραγούδι "Ποτέ- Ποτέ"..)
Κι έτσι ... το γράμμα... δεν φεύγει ποτέ για τον εαυτό μου.
Λευκό χαρτί μπροστά μου...
Κάθε πρωί...
211 208 200 στην ξανθούλα μου
Ρίαλ κενό , μετά Δραχμή , 54991"
