Δύο κριτικές έχουμε διαβάσει μέχρι τώρα και είναι κυριολεκτικά άσπρο - μαύρο:
Το μαύρο στην κριτική του Γιάννη Ζουμπουλάκη, στο ΒΗΜΑ
" Η τελευταία ταινία του εκκεντρικότερου εν ζωή σκηνοθέτη της υφηλίου, του Λαρς φον Τρίερ, λέγεται «Melancholia» αναφέρεται στο ενδεχόμενο της καταστροφής του κόσμου και στοχεύει σε ένα και μόνον πράγμα. Να μας δουλέψει από την κορυφή ως τα νύχια κρυμμένη πίσω από την πλερέζα μιας ανεκδιήγητης σοβαροφάνειας που κάνει τα νεύρα ρετάλια.
Ο επίπλαστος κόσμος που εδώ φτιάχνει ο Φον Τρίερ έχει την ομορφιά ενός πλαστικού λουλουδιού και η φιλοσοφία του είναι τόσο βαθιά όσο η κουφάλα ενός δέντρου
... Γενικότερα όμως το πάρτι, δηλαδή η μισή ταινία (!) είναι σκέτο ανέκδοτο. Ο ένας μισεί τον άλλο χωρίς ακριβώς να καταλαβαίνουμε για ποιον λόγο, κανένας δεν μπορεί να συνεννοηθεί με κανέναν, τίποτε από τα όσα γίνονται δεν σε αφορά και οι πάντες (πλην του Τζον Χαρτ και του Στέλαν Σκάσγκαρντ που υποδύονται αντιστοίχως τον πατέρα και τον πεθερό της νύφης) είναι ανίκανοι να μεταφέρουν στον θεατή το οποιοδήποτε συναίσθημα.
... Ενώ λοιπόν ο πλανήτης μας πρόκειται να καταστραφεί, εμείς παρακολουθούμε την πιο βαρετή (και κακοφωτισμένη) σαπουνόπερα του κόσμου προτού μεταφερθούμε στο δεύτερο μέρος όπου κυριαρχεί η εκνευριστική φιγούρα της Σαρλότ Γκενσμπούργκ που παίζει την αδελφή της Ντανστ, μυξοκλαίει όλη την ώρα και είναι παντρεμένη με έναν τρελό επιστήμονα, τον Κίφερ Σάδερλαντ που με το τηλεσκόπιο παραμάσχαλα προσπαθεί να την διαβεβαιώσει ότι η γη δεν κινδυνεύει.
Μιλάμε δηλαδή για την αποθέωση της γελοιότητας, κορύφωση της οποίας ένα ανεκδιήγητο α- μπε- μπα- μπλομ -του –κι- θε μπλομ: Θα καταστραφεί η γη ή μπας και την γλυτώσει; Ούτε τον παπά να παίζανε."
Και το άσπρο από την κριτική του Θοδωρή Κουτσογιαννόπουλου στη Lifo
" Οι ανεξέλεγκτες δηλώσεις του Λαρς φον Τρίερ στο τελευταίο Φεστιβάλ των Καννών παραλίγο να τινάξουν στον αέρα την πραγματική διάσταση του ταξιδιού του, δηλαδή την προώθηση μιας υπέροχα φωτογραφημένης, βαθιά σκεπτόμενης κινηματογραφικής εικασίας για τον συσχετισμό του τέλους της Γης και της ψυχής. Μακριά απ’ τους κανόνες της τυπικής επιστημονικής φαντασίας και του κλασικού μελοδράματος, ο Δανός συνέλαβε την κεντρική ιδέα του πλανήτη που απειλεί ν’ αφανίσει το ανθρώπινο είδος ως ένα μπαρόκ bookend, μια ποιητική-οπτική φαντασία που αφοπλίζει και μαγεύει, όπως ακριβώς και η αρχική σκηνή στον Αντίχριστο, με την ασπρόμαυρη απεικόνιση σε αργή κίνηση του καθοριστικού τραγικού περιστατικού με την πτώση του παιδιού.
Στη συνέχεια, ο Νταφόου με την Γκενσμπούργκ μάζευαν τα κομμάτια τους επί δυο ώρες, εξερευνώντας τα όρια του σαδισμού με βιβλικές ψυχικές μεταστάσεις, ενώ στη Μελαγχολία, αμέσως μετά τις αξέχαστες εικόνες ενός κήπου που παραπέμπει στην εκκρεμότητα και τη συμμετρία του Πέρυσι στο Μαρίενμπαντ, η κάμερα στο χέρι (το πάλαι ποτέ Δόγμα σε χαλαρή εφαρμογή) ελαφραίνει τη μεταποκαλυπτική μελαγχολία"
ΑΛΛΑ ΘΕΜΑΤΑ
Ατάκες για το Λοβέρδο
Αιρ κοντίσιον έκαιγε... 6 χρόνια συνέχεια στα Ολυμπιακά Ακίνητα!
Η Melancolia ανέκδοτο ή αριστούργημα;
