«Επιτέλους! Επιτέλους, έπειτα από δύο χρόνια ξεκίνησε η αγαπημένη μου νέα ΕΡΤ.
Εμένα όμως έπρεπε να έβγαζαν πρώτο πρώτο στις 6 το πρωί. Η παρουσιάστρια συγκινήθηκε. Εγώ θα έκλαιγα από τη συγκίνησή μου, θα σπάραζα από το κλάμα. Τα δάκρυά μου θα ήταν καυτά.
Συγκίνηση έχω και τώρα. Δεν είναι και λίγο. Σ´ αυτή την πρεμιέρα όλοι για μένα μιλούσαν. Αφού έπαθα λόξιγκα. Εστω κι αν μιλούσαν με μαύρα λόγια για μένα, εγώ ήμουν το πρώτο θέμα.
Πανηγυρίζουν και πανηγυρίζουμε για τη νέα ΕΡΤ. Αν δεν ήμουν όμως εγώ να βάλω το λουκέτο, δεν θα άνοιγε τώρα για να πανηγυρίζουν.
Γλιτώσαμε, όπως είχα πει, 100 εκατομμύρια ευρώ τον χρόνο. Τι; Δεν γλιτώσαμε και δώσαμε άλλα 100; Ξέρετε πόσα έχει φτάσει το χρέος ο ΣΥΡΙΖΑ; Τουλάχιστον 400 δισ. ευρώ. Τα 100 εκατομμύρια σάς μάραναν;
Χαίρομαι που είδα τον Ταγματάρχη μαζί με τον Τσίπρα, που έκαναν χαρούλες. Τα ίδια έκανε ο Λαμπίκος και με τον Αντώνη.
Χαίρομαι που ξανάνοιξε η ΕΡΤ. Βέβαια. Αυτή που θα θυμόμαστε για πάντα όμως είναι η ΝΕΡΙΤ. Πιο πολύ και από την ΥΕΝΕΔ. Ναι, το πιστεύω αυτό και όλοι το πιστεύουμε αυτό.
Ναι, τη ΝΕΡΙΤ θα θυμόμαστε πάντα. Αφήσαμε είδηση που να μην τη διαστρεβλώσαμε; Γεγονός που δεν το αποκρύψαμε;
Η μονταζιέρα της Συγγρού δεν έπιανε μία μπροστά στη μονταζιέρα της ΝΕΡΙΤ.
Ποιος δεν θα θυμάται, ποιος θα ξεχάσει το διάγγελμα του πρωθυπουργού που έλεγε «ο μαλάκας, γαμώ το κεφάλι μου μέσα;»
Είμαι εδώ για την αγαπημένη μου ΕΡΤ και αν μου γίνει πρόταση για καμιά εκπομπούλα, θα σκεφτώ πολύ για να την αρνηθώ.
Το μαύρο τελείωσε. Ζήτω το άσπρο. Ασπρα περιστέρια, άσπρα καράβια τα όνειρά μας, άσπρο τριαντάφυλλο βαστώ, άσπρο πάτο. Ας γιορτάσουμε».Από efsyn.gr
