Αλλά και τραγικό επίσης... Είναι από ποια πλευρά θέλει να τα δει κανείς. Σίγουρα πάντως, δεν μπορείς να το προσπεράσεις στην εφημερίδα. Γι αυτό αναδημοσιεύουμε κάποια σημεία του και επιλέγετε πλευρά:
- Κάπου ανάμεσα στον ΑΝΤΙ καί την ΕΡΤ, ο Ρασίντ δοξάζεται και στο Reuters. Πλέον έχει μάθει και περνάει μόνος του στο αυτί του το μικρόφωνο, πιάνει το κλιπ στο πέτο και... δεν θα φύγουμε αν δεν δικαιωθούμε! . Καθώς τον ακούω να λέει τρίτη φορά την ίδια ατάκα, σόρι , με σκουντάει ένας φωτογράφος. Τρέχει προς τα εκεί που παλιά ήταν το αμφιθέατρο Σαριπόλου. Τώρα είναι μία άδεια, μεγάλη αίθουσα. Δηλαδή, όχι εντελώς άδεια. Στο πάτωμα έχει στρώματα και σεντόνια. Είκοσι μετανάστες τρέχουν να ξαπλώσουν, μην προλάβει άδεια τα στρωσίδια τους το κλικ! της μηχανής. Ο φωτογράφος φρενάρει έξω από την πόρτα, να τραβήξει το βουνό με τα παπούτσια. Σε κάθε μωαμεθανική κρεβατοκάμαρα υπάρχει ένας τέτοιος λοφίσκος υποδημάτων. Θα ήταν πολύ ενδιαφέρον να μετρήσει κανείς την κλίση στο στόμα του Νικολάου Σαριπόλου , αν τύχαινε να περάσει μπροστά απ' αυτή τη μωαμεθανική κρεβατοκάμαρα. Αλλά, ευτυχώς για τους μετανάστες, ο καθηγητής άφησε τα εγκόσμια πριν περάσουν εκείνοι στη Νομική..."
- Τρίτη πρωί και στο πάλκο, δηλαδή στο τραπέζι της συνέντευξης Τύπου, ένας κύριος που συστήνεται ως μέλος της Πρωτοβουλίας Αλληλεγγύης, μας συγχαίρει από μικροφώνου "που έχετε την τύχη να συμμετέχετε σ' ένα ιστορικό γεγονός, τη μεγαλύτερη απεργία πείνας στην Ευρώπη!" . Καθώς αναρωτιέμαι τι θα έκανε ο Μαχάτμα Γκάντι αν τον επισκεπτόταν το βιβλίο Γκίνες να του δώσει συγχαρητήρια για τη μεγαλύτερη απεργία πείνας στην Ινδία , ο κύριος από τό πόντιουμ με κατακεραυνώνει. "Ας μη λέμε άλλες βλακείες" , φωνάζει από μικροφώνου. " Μην είμαστε γελοίοι! Πού θα πήγαιναν οι μετανάστες Αφού τό Πανεπιστήμιο είναι για να φιλοξενεί την κοινωνία, στο όνομα του Ξένιου Δία !". Πίσω μου κάθε που τελειώνει μια φράση, όσο αλλόκοτη κι αν είναι, ένας άνδρας επιμένει να χειροκροτάει. Ο επίμονος κλακαδόρος είναι ο ίδιος εξηντάρης που κάνει τό γραφείο Τύπου των μεταναστών. Τώρα χειροκροτάω με τό τσιμπούκι του στο χείλος αναμμένο εννοείται."
- Τώρα σηκώνεται ό Αμπντούλ, ένας από τους ελάχιστους που ξέρουν λίγα ελληνικά. "Εμείς εδώ είμαστε τριακόσια μεταναστών" , φωνάζει. " Ξεκινάμε σήμερα ένα σκληρή αγώνα!". Και ξαφνικά σταματάει. Ένας φωτογράφος τον έχει κεντράρει κι άμαθος όπως είναι στις φωτογραφίες, ο Αμπντούλ κολακεύεται και ποζάρει. "Ελα, έλα! " , κάνει ο αλληλέγγυος Έλληνας από δίπλα βλέποντας τους δημοσιογράφους στην πρώτη σειρά να κρυφογελούν"
